Eğitim önemlidir ama hayat öğrenmektir… Aytül Bilen, Yaşam Stratejisti

Yeter ki okusun diye büyütülen kız, Viyana’da üniversiteye başladıktan 3 ay sonra okulu bırakır. Sebebi ise değiştiremediği yatak çarşafları olur.

Her şey, yeter ki okusun da adam olsun diye uğraşılan çocuk, okulu kazandıktan sonra yurtta rahat edemediği ve çok sıkıldığı için okulu terk eder,

Her şey, yeter ki okusun denen çocuk uyuşturucu bağımlısı olup 2 yıl okulunu dondurup tedavi görmek zorunda kalır,

Her şey, yeter ki okusun diye uğraşılan adam sonunda okulu bitirir ama çalışmak istemez,

Elektrik mühendisi olur ama evindeki çamaşır makinesini kuramadığından annesi bir kentten ötekine sürekli seyahat eder, yaşı olmuştur 33.

…………………………

Ebeveyn olmak ciddi bir konudur ve şaka kaldırmaz. Ebeveyn olmak çocuk büyütmek değil, ona bakmak veya isteklerine sponsor olmak da değildir. Ebeveyn olmak insan yetiştirmekle alakalı bir konudur. Çocukların yetiştiricisi olmaktır. Yetiştirmek demek bir insana sorumluluk bilinci kazandırmak ve onu gerekli donanımlarla hayata hazırlamaktır. Çocuğunuzu zorluklardan korumak değil onu zorluklara hazırlamaktır. Korumak veya kollamak değil kendisini koruyabilmeyi öğretmektir. Doyurmak veya beslemek değil kendini doyurabilecek yetilere sahip olmasını ona kazandırmaktır. Ona bakmak değil yavaş yavaş kendisine bakabilecek duruma gelmesine yardımcı olmaktır.

Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki ebeveynlik çocuklara çok iyi bir eğitim sağlamak, onlara iyi bakmak ve korumakla sınırlandırılmış  bir hal aldı. Bunlar çok önemli konulardır ama hayat sadece eğitim almak değildir ki. Baktığımız zaman görünen manzara çok endişe vericidir. Çocuklarımız yeter ki ders çalışsınlar başka bir şey istemiyoruz. Rahat rahat çalışsınlar ve derslerinde başarılı olsunlar. Olsunlar tabi ama onların tek sorumluluğunu bununla sınırladığımızda hayatı öğrenmekten uzaklaşıyorlar.

Anne ve babalar bazen de bakıcılar tüm ev işlerini üstleniyorlar ve çocuklara okul dışında hiçbir sorumluluk vermiyorlar. Çocuklar büyüyorlar, okulda güzel bir başarı grafiği de çiziyorlar ama hepsi bundan ibaret.

Daha ne olsun ki, bir çocuk veya genç için bu kötü bir şey mi? diyebilirsiniz. Ama öyle değildir.

Nedir Peki?

Çocuk, hayatında okul dışında başka sorumluluk taşımayı öğrenmediğinde bu sorumlulukları üstlenen kişilere bağımlı olmaya başlıyor. Yemek yapamaz ve yapan bir anneye bağımlı olur. Odasını temizleyip yatağını toplayamıyor bunu yapan kişiye muhtaç oluyor. Banyosunu temizleyemiyor bunu yapana muhtaç oluyor. Hayatın içinde bu sorumluluklar olduğu gerçeğini bilinçli veya bilinç dışı olarak algılıyor. Kendisi yapamadığı içinde kendine özgüveni eksik oluyor. Aileler çoğu zaman bu durumu çözemiyorlar. Herşeyi ile ilgileniyoruz onu çok seviyoruz, derslerinde de başarılı ama neden kendisine tam olarak güvenemiyor? Neden bu çocuk bu kadar endişeli?

Çünkü, okul hariç, bir çok konuda yetersiz bir insan ve bu konularda başkalarına bağımlı. Bu durum, çocuğa bağımlı olmayı alışkanlık haline getirtiyor. Sonrasında başka bağımlılıklar edinmeye de çok yatkın oluyor. Alkol, uyuşturucu, sevgili, eleman …..herhangi birine bağımlı olma potansiyeli çok yüksek.

Sorumluluk bilinci evde başlar. Ailede sorumluluk paylaşılan bir yapı içerisinde olmalıdır. Çocuğa da yaşına göre evin her türlü sorumluluğu verilmelidir. Bugün 11 yaşında kendisi bıçak kullanıp, meyve soyup yiyebilen çocuk nerede ise yok denecek kadar azdır. Sorumluluklar çeşitlendirilmelidir ki çocuklar öğrenebilsin.

Hayatı öğrenmeden alınan eğitim on numara eğitim de olsa o çocuk sonunda hayatı ve diğer konuları ve sorumlulukları da öğrenmek zorunda kalacağından eğitimi de etkilenir. Yapmamız gereken okul ve diğer hayat sorumluluklarını dengeli bir şekilde onlara dağıtmak ve bütünsel olarak bir gelişim sağlamaktır. Yoksa eksik kalan kısımlar istenmeyen şeylerle doldurulacaktır çünkü bu hayatta boşluk yoktur.

Aytül Bilen
Yaşam Stratejisti
Deneyimsel Tasarım Öğretisi